Sprak ik een vorige keer nog over de ruwheid van Frank Zappa, dit keer wil ik het hebben over de componist Henri Duttilleux en zijn verfijnde manier van componeren.
Van deze componist ben ik echt een groot fan. Zijn oog voor detail is ongekend en hij heeft prachtige stukken geschreven, bijvoorbeeld zijn twee symfonieën.
Eén stuk in het bijzonder trekt mijn aandacht: zijn compositie Métaboles, geschreven in 1964.
Aan alles hoor je dat er over details is nagedacht. De balans tussen instrumenten is weloverwogen en elk deel heeft een bijzonder eigen karakter. Hoe Duttileux de strijkers gebruikt vind ik magisch, zoveel kleuren en verschillende klanken.
Luister hier naar een passage uit Métaboles, gespeeld door het Berliner Philharmoniker met dirigent Sir Simon Rattle.
Duttileux was een Frans componist die naast twee symfonieën ook concerten voor cello en viool, kamermuziek en balletmuziek schreef. Zijn opus 1 is een Sonate voor piano, die zijn echtgenote Geneviève Joy in 1948 voor het eerst in het openbaar uitvoerde. In dit werk vond hij zijn eigen stijl. Natuurlijk werd hij ook beïnvloed door Claude Debussy en Maurice Ravel. En ook Duttileux heeft zich gewaagd aan twaalftoonstechniek.
Van het stuk Métaboles wil ik je aandacht vestigen op het tweede deel: Linéaire.
De ligging van de strijkers spreekt me als jazzpianist natuurlijk aan. Maar Duttileux gaat verder. Het gaat niet om even wat toevoegingen, maar het zijn weloverwogen liggingen. En het klinkt als kamermuziek terwijl er toch een symfonie-orkest speelt.
Ook het herhalende karakter van de akkoorden doet mijn jazz-hart sneller kloppen, maar het zijn geen blokken zoals je vaak in jazz hoort. Er is openheid in de structuur.
Hieronder een opname van Métaboles in zijn geheel. Vanaf 3’20 begint deel twee: Linéaire.
En probeer even door de slechte kwaliteit van de opname heen te luisteren.
Ken jij ook een strijkers-passage kent die je raakt? Waarbij het gebruik van de strijkers gedetailleerd is en het jou inspireert om het keer op keer te horen en te analyseren.
Vul hieronder, in het commentaarveld, de naam van de muziek in, liefst met een YouTube-link erbij zodat andere lezers kunnen luisteren naar jouw inspiratiebron.
Op je muzikale vrijheid,
Marco C.
